قم دریـا ست.
خدایا! دریـا را از ماهی مگیر..
توسط: قاصدک های سوخته روز پنج شنبه 90 فروردین 11
قم دریـا ست.
خدایا! دریـا را از ماهی مگیر..
نماز ِ صبحِ حرم -بعد مدتها-.
برگه روی دیوار توجه آدم را جلب میکند:
"به دستور تولیت محترم آستانه مقدسه
زیارت مقبره علما
برای بانوان محترم
ساعت 2.5 تا 4 هر روز"
اشک توی چشمانم حلقه میزند+
در جمهوری اسلامی هر کجا قرار گرفته اید،
همانجا را مرکز دنیا بدانید
و آگاه باشید که همه کارها به شما متوجه است(+)
" آقا"
پ.ن: اگر مهندس و کارگر و دکتر و معلم و رفتگر و... همه اینطوری فکر کنند...
تلویزیون دارد صحنه های زلزله و سونامی ژاپن را نشان میدهد.
ساختمان های ریز و درشتی که در یک چشم به هم زدن به آسانی فرو میریزند.
آقای مجری لحن غمناکی میگیرد و میگوید:
"خدا کنه که این صحنه های تلخ رو که میبینیم به آسونی ازش نگذریم و عبرت بگیریم"
توی دلم تحسینش میکنم
بعد اضافه میکند:
"و در ساخت خونه هامون اصول ایمنی رو حتما رعایت کنیم"
لحظات تلخی بود امروز
که بخاطر کرده دیروز
به خودم اجازه ورود به بارگاهت-حتی صحن دلنشینت-
را ندادم
یا مولاتی!
ما فات مضی و ما سیأتیک فأین قـُم فاغتنم الفرصة بین العدمین
پ.ن: از 7 سال پیش که این را توی یک برگه ای که جلوی رویت بود با خط ریز نسخ نوشتی، نگهش داشته ام.
بریدم و چسباندمش روی کمد.دوستش دارم. این جور جمله ها همیشه باید جلوی چشم آدم باشند.
دلم میخواهد جوری زندگی کنم که
وقتی اولین تارهای سپید موهایم را دیدم
بروم یک گوشه ای
زیارت آل یاسین بخوانم
یک دل سیر گریه کنم
و بگویم:
ما هم شدیم پیر ِ تو یا صاحب الزمان...
همه‌ى شما برادران عزیز و خواهران عزیز و نمازگزاران گرامى و خودم را توصیه میکنم به رعایت تقواى الهى...
خداى متعال به پیغمبر خود هم میفرماید: «یا ایّها النّبىّ اتّق اللَّه».
تقوا، لزوم تقوا، رعایت تقوا، مخاطبش حتّى وجود مقدس پیغمبر است.
خدا را در نظر داشته باشیم؛
مراقب اعمال خود، رفتار خود، گفتار خود، حتّى افکار و تصورات خود باشیم؛
این معناى تقواست.
اگر این حاصل شد، همه‌ى راه‌هاى بسته گشوده خواهد شد ...(+)
پ.ن: حتی افکار و تصورات خود...
این همه گذشت و من ندانستم
که چشمان تو
کنایه از آبی ِ آرام دریاست
یا وسعتِ بی پایانِ دشت
خوب من!
تولدت مبارک...
تک تک ثانیه های ملاقات با بابابزرگ در بیمارستان
با آن چشمان گود افتاده کبود، انگشت های بخیه خورده،
دندان های شکسته، پای گچ گرفته، پیکر نحیف
و آن لبخند بی رمق
همه اش فریاد این آیتت بود به من:
یا ایها الانسان ما غرک بربک الکریم*
*انفطار/6