"مصحف امام علی (ع) : قرآنی است که امیر المومنین (ع )بعد از رحلت پیامبر نوشتند به همراه تفسیر کل آیات قرآن و به ترتیب نزول تنظیم شده است. حتی شان نزول آیات هم در حاشیه کتاب نوشته شده است که روی هم شش ماه طول کشید اما آن را نپذیرفتند و امام هم دیگر آن را عرضه نکردند."
بعضی جمله ها را که استاد میگوید، بخاطر کمی ِ وقت زود ازشان رد میشود.
اما من دوست دارم همانجا توقف کنم. بقیه حرفهای استاد را نشنوم
توی خیالم بروم یک جا که احساس امنیت کنم. گوشه حرم مثلا. سرم را به زانو بگیرم و های های گریه کنم.
گریه به خاطر جهل مردمی که ندانستند عظمت ِ مردی را که خدا همنشینشان کرده بود. به خاطر مردی که فهمیده نشد و قدر دانسته نشد.
بعد همین جور که دارم گریه میکنم یاد ِ خودم بیفتم.
یاد ِ خودم و خورشیدی که گرچه پشت ابر است، اما هست و خودش گفته که اگر شیعیانم به قدر آب خوردنی منتظرم بودند، می آمدم.
تو بگو! جا ندارد وسط این گریه ها آدم جان بدهد حتی؟
پ.ن: از شما چه پنهان، دلم هوای هذا یوم الجمعه نویسی کرده بود...