فلئن اخرتنی الدهور...

فَلَئِنْ أَخَّرَتْنِى الدُّهُورُ ،
اگرچه زمانه مرابه تأخیر انداخت،

وَ عاقَنی عَنْ نَصْرِک َالْمَقْدُورُ ،
ومُقدَّرات الهى مرا ازیارىِ تو بازداشت،

وَ لَمْ أَکُنْ لِمَنْ حارَبَک َمُحارِباً،
ونبودم تاباآنانکه باتو جنگیدند بجنگم،

وَ لِمَنْ نَصَبَ لَک َالْعَداوَةَ مُناصِباً ،
وباکسانیکه باتواظهاردشمنى کردندخصومت نمایم،

فَلاََ نْدُبَنَّک َصَباحاً وَ مَسآءً ،
(درعوض)صبحوشام برتومویِه میکنم،

وَ لاََبْکِیَنَّ لَک َبَدَلَ الدُّمُوعِ دَماً ،
وبه جاى اشک براى توخون گریه میکنم،

حَسْرَةً عَلَیْک َ،
ازروى حسرت وتأسّف

وَ تَأَسُّفاً عَلى ما دَهاک َوَ تَلَهُّفاً ،
وافسوس برمصیبت هائى که برتو واردشد،

حَتّى أَمُوتَ بِلَوْعَةِ الْمُصابِ ، وَ غُصَّةِ الاِکْتِیابِ 
تاجائى که ازفرط اندوهِ مصیبت، وغم وغصّه شدّتِ حزن جان سپارم...


*فرازی از زیارت ناحیه مقدسه